Nieuws
maart 30th 2020 ・ 10 Leestijd in min
Onder de mantel van de duisternis begeeft een man zich naar de haven. Ongezien nadert hij het dok, en betreedt een enorme kamer met airconditioning in de schaduw van een containerschip. Eenmaal binnen sluit hij zijn ogen en inhaleert hij de kamer.
Dit is niet het begin van een horrorfilm, maar een typisch begin van de dag voor Axel Krüger, beter bekend als de “Bananensnuffelaar” in zijn geboorteland Duitsland. De hoofdinspecteur kwaliteitscontrole voor Chiquita is terecht beroemd geworden vanwege zijn ongelooflijke reukvermogen.
Axel heeft de belangrijke missie ervoor te zorgen dat de honderdduizenden Chiquita bananen die elke week Centraal-Europa binnenkomen via Bremerhaven, een havenstad in Noord-Duitsland, in perfecte, onrijpe staat binnenkomen en weer weggaan. Hij en zijn twee collega’s hebben er een kunstvorm van gemaakt hun neuzen te gebruiken om rijpe bananen in hun midden te grazen te nemen, zodat de hele partij niet besmet raakt.
Zodra een banaan begint te rijpen, stoot hij ethyleen uit, wat de andere bananen kan infecteren. De neus is een belangrijke machine. Als ik niets kan ruiken, weet ik dat de containers precies goed zijn. Het is beter om het aan de buitenkant van de dozen te doen, want als je ze opent, verbergt de frisse lucht soms de verdachte geur.
zegt Axel, die zijn dag om 6 uur begint
De perfecte gele Chiquita bananen op schappen in de supermarkt en fruitschalen liggen worden zelden aangetroffen tussen de groene modellen die per schip aankomen – en Axel en zijn team zorgen er met hun getrainde neusgaten voor dat dat zo blijft.
Dit is geen gemakkelijke taak – elke week moeten Axel en zijn team bijna 15 miljoen bananen inspecteren voordat ze ze op pad sturen. De kostbare lading stopt met rijpen tijdens zijn drie weken durende reis van Midden-Amerika naar Bremerhaven door verpakkingsgas te gebruiken en te allen tijde een temperatuur tussen 14 en 17 graden te handhaven.
Voordat hij de wereld van de bananen betrad, werkte Axel als politieagent, in de logistiek voor het Amerikaanse leger en reisde hij als reisgids de hele wereld rond, maar hij zegt dat zijn huidige baan met afstand het leukste is wat hij ooit heeft gedaan.
Je bent altijd op jacht als je merkt dat er ergens een geur in de ruimte met airconditioning is, moet je je reukvermogen gebruiken om erachter te komen in welke hoek het zit, welke krat het is en vervolgens welke doos het vandaan komt.
zegt de 58-jarige, die is geboren en getogen in Bremerhaven
Axel begon 15 jaar geleden als tijdelijke doosinpakker voor Chiquita, en werkte zich op.
“Het is mijn droombaan,” zegt hij. “Wat interessant is, is dat je het handmatige werk hebt wanneer je de bananen uitpakt en inspecteert, maar je tegelijkertijd ook met heel veel verschillende mensen werkt.”
Het gaat niet alleen om snuffelen. Axel geeft ook trainingen aan klanten en praat met collega’s van verschillende Chiquita-afdelingen die een beter beeld willen krijgen van wat er met het fruit gebeurt voordat het de supermarkt bereikt, waarbij hij zelfs tot Dubai reist om zijn expertise te delen.
De enthousiaste medewerker wist wat hij moest doen toen zijn ongewone baan de aandacht van de media trok in Duitsland. Wanneer de meest populaire krant in Duitsland, Bild, hem doopte tot de ‘bananensnuffelaar’, stonden de kranten en tv-zenders in de rij om de man te interviewen die van zijn reukvermogen zijn werk heeft gemaakt.
Dit was het meest speciale dat me ooit is overkomen, ik ben er echt trots op. Qua bekendheid ben ik een Z-ster, maar binnen de bananenwereld ben ik wereldberoemd.
De enthousiaste reiziger zegt dat hij het bananen inspecteren nooit moe zal worden, die vanuit zijn locatie niet alleen naar winkels in Duitsland worden gestuurd, maar ook naar landen als Tsjechië, Hongarije en Kazachstan.
Ik denk dat als je enthousiast en gefocust bent, je ver kunt komen. Ik ben in korte tijd van een dozeninpakker hoofdinspecteur geworden.
Voor Axel, die nog steeds dol is op de smaak van bananen, ondanks dat ze hem dagelijks omringen, kan het niet veel beter worden dan dit.
In de vijftien jaar dat ik voor Chiquita heb gewerkt, heb ik me geen enkel moment verveeld. Er zijn geen twee weken die hetzelfde zijn. Elke container is als een doos chocolaatjes. Je weet nooit wat je gaat krijgen.
